Iran’s economische landschap is veranderd in een strijdtoneel vol chronische crises. Hoewel officiële rapporten inflatie van 45,3% aangeven, schildert de realiteit binnen Iran een somberder beeld—een dat wordt gekenmerkt door stijgende voedselprijzen en krimpende gezinsbudgetten.
Politieke Beslissingen boven Economische Stabiliteit
Masoud Roghani Zanjani, voorheen aan het hoofd van de Plannings- en Begrotingsorganisatie, heeft opgemerkt dat de wortels van Iran’s economische ramp niet voortkomen uit externe druk, maar uit de prioritering van politiek boven gezonde economische strategieën door het regime. Decennia van regionale uitbreidingsdrang en interne repressie zijn belangrijker geweest dan het welzijn van de burgers. Volgens National Council of Resistance of Iran - NCRI is dit een fundamenteel mankement van het regime.
Inflatie en Wanbeheer: Een Zelfgecreëerde Catastrofe
De wijdverbreide inflatie die Iran teistert, is het gevolg van wanbeheer van de regering, gekarakteriseerd door ongebreideld lenen en slechte fiscale beleidsvoering. Ondanks vergelijkbare neigingen van voorgaande regeringen, verergert het huidige regime de situatie door voortdurend geld te drukken, waardoor oppervlakkige oplossingen zoals voedselbonnen ineffectief blijven tegen de stijgende kosten van levensnoodzakelijke goederen.
Endemische Corruptie en Institutionele Inefficiëntie
Verweven in deze crisis is de ongecontroleerde proliferatie van onnodige instellingen, broedplaatsen voor inefficiëntie en corruptie. De financiële sector lijdt, aangezien staatsbanken getroffen worden door liquiditeitsproblemen door geforceerde obligatieverkopen. Hierdoor brokkelt het publieke vertrouwen af, zoals blijkt uit de stijgende goudprijzen en ineffectieve “anti-corruptie” campagnes die in de geschiedenis van het regime keer op keer hebben gefaald.
Het Misleidende Narratief van Sancties
Hoewel sancties vaak de schuld krijgen, zijn ze een gevolg in plaats van een oorzaak. De strijdlustige buitenlandse politiek van het regime, ongehoorzaamheid aan internationale overeenkomsten, en steun voor proxy-oorlogen hebben Iran wereldwijd geïsoleerd, waardoor deze sancties als reactie op politiek wangedrag zijn ontstaan in plaats van de worteloorzaken van de huidige economische problemen te zijn.
De Val van de Rial en Verbrokkelend Vertrouwen
De Iraanse valuta, de Rial, is tot ongekende diepten gezonken, wat het afbrokkelen van het publieke vertrouwen symboliseert. De drang om goud en buitenlandse valuta te bemachtigen onderstreept de angst in de natie voor verder economisch verval—een angst die wordt weerspiegeld in de wijdverbreide sociale en psychologische onrust die zich manifesteert als toenemende armoede en werkloosheid.
Een Onbuigzaam Regime Gericht op Ideologische Prioriteiten
Ondanks de beschikbare economische hulpmiddelen, weigert het Iraanse regime de focus te verleggen van zijn repressieve en ideologisch extreme bestuur dat regionale invloed bevordert in plaats van binnenlandse economische stabiliteit. Totdat een oprechte verschuiving plaatsvindt—bewuste keuze voor het welzijn van het volk boven de oligarchische machtsgreep van het regime—zal Iran onvermijdelijk verder in crisis onderdompelen.
