“Censuur is het kind van angst en de vader van onwetendheid,” zei dichteres Laurie Halse Anderson, een sentiment dat diep resoneert met recente gebeurtenissen aan de Fletcher School of Law and Diplomacy aan de Tufts University. “The Tufts Daily" target="_blank">Israel and Palestine: Assessment and Community Dialogue,” gehouden op 17 november, vestigde de aandacht op een dringende zorg: het wissen van ongemakkelijke waarheden in academische discours.
De Erosie van Inheemse Geschiedenissen
Tijdens het evenement werden uitspraken gedaan die de inheemse Joodse geschiedenis wisten en die bleven niet slechts onbetwist. Het afschilderen van Israël als slechts een koloniaal project verwaarloost zijn diepgewortelde geschiedenis, van bijbelse tijden door diaspora en terugkeer, met zijn unieke antikoloniale herleving. Met de meerderheid van zijn huidige bevolking als afstammelingen van Joden verdreven uit Midden-Oosterse en Noord-Afrikaanse Arabische staten, verliest het verhaal aan rijkheid en waarheid wanneer het te simplistisch wordt gemaakt.
Een Eenzijdig Humanitair Perspectief
Bij het bespreken van wreedheden lag de focus resoluut op Gazaanse slachtoffers, terwijl Israëlisch lijden werd genegeerd, zoals bleek uit de gruwelijke aanvallen van Hamas op 7 oktober 2023 die een ongekende terreur veroorzaakten. Dergelijke selectieve verhalen slagen er niet in de veelzijdige menselijke pijn en veerkracht aan beide zijden van de scheidslijn vast te leggen.
De Herdefiniëring van het Conflict
De woorden die gebruikt worden om het voortgaande conflict te beschrijven—met name de term “genocide” toegepast op Israëlische defensieve acties—onthullen vooroordelen die kritieke componenten van internationaal recht negeren. Genocide draagt een geladen definitie met de noodzaak van intentie tot vernietiging, een kwalificatie die ontbreekt in een defensieve context.
De Oproep tot Omvattend Onderwijs
Bij de Fletcher School bestaat er een voelbare kloof in het faciliteren van grondig begrip. Al jaren pleiten stemmen voor een aanpassing van het curriculum en discussies door de universiteitsadministratie, om een omgeving te creëren die respect heeft voor en worstelt met de inherente complexiteit van het Midden-Oosten. Toch is de reactie ontoereikend, zoals blijkt uit evenementen die weinig vooruitgang tonen.
Voorbij de Vereenvoudiging
De Tufts-gemeenschap staat op een kruispunt, met een essentiële keuze: een discours van diepte en breedte bevorderen, of gevangen blijven in reducerende tegenstellingen van onderdrukker en onderdrukte. Zoals president Kumar aangaf, ligt de verantwoordelijkheid bij educatieve instellingen om geesten te vormen die om kunnen gaan met ambiguïteit en lastige realiteiten, ongehinderd door angst en zonder ketenen van onwetendheid.
Gezien dit, kan het belang van platforms voor robuuste, genuanceerde dialoog niet worden overschat. De zoektocht naar waarheid en begrip moet institutionele inertie en narratieve uitwissingen overstijgen om echt te onderwijzen en te verlichten.
Een Oproep tot Actie
De gebeurtenissen bij Tufts herinneren ons er sterk aan dat het pad naar verlichting gepaard gaat met ongemak en moed vereist—moed om te luisteren, te erkennen, en de rommelige waarheid van menselijke geschiedenissen en relaties te omarmen. Onderwijzers en instellingen moeten deze uitdaging aangaan, niet alleen bij Tufts, maar ook daarbuiten. Alleen door rigoureuze en eerlijke betrokkenheid kunnen we hoop hebben om onwetendheid te vervangen door begrip.
Joel P. Trachtman, Emeritus Hoogleraar Internationaal Recht, laat zijn stem horen als een heldere oproep tot actie—een symbool om te onderwijzen, niet te indoctrineren.
