Stel je een wereld voor waarin gerechtigheid een marionet is, beïnvloed door de touwtjes van degenen met macht. Dit is niet alleen een verzinsel; het is de kille realiteit die het verhaal vormt van oorlogsmisdaden wereldwijd.
Curtis LeMay: De Ambachtsman van Vernietiging
In de vurige nasleep van de Tweede Wereldoorlog verscheen de Amerikaanse generaal Curtis LeMay als een raadselachtige paradox. Zijn strategie was eenvoudig, zij het angstaanjagend—beëindig de oorlog met alle mogelijke middelen. Zijn erfenis van vernietiging was echter geen uitzondering. In plaats daarvan werd het een sombere herinnering dat in oorlog ethiek voorbehouden is aan de kroon van de overwinning. Zo groot was LeMay’s invloed dat, ondanks zijn orkestratie van de verschrikkelijke bombardementen op Tokio, zijn onderscheidingen helderder glansden dan de herinnering aan de verwoeste levens.
De Selectieve Visie van Gerechtigheid
Zoals de tijd zijn stempel drukte op het begin van de 21e eeuw, bleef macht zijn monarchale heerschappij over gerechtigheid behouden. Tony Blair, die samen met George W. Bush het chaotische canvas van de invasie in Irak ontwierp, werd geprezen in plaats van berecht. In dit universum van verwrongen moreel, vervangen ridderorders aanklachten en worden medailles geschonken aan degenen wiens beslissingen regio’s in voortdurende chaos achterlaten. Zoals vermeld in Middle East Monitor, benadrukt Blairs ongeschonden status de inherente selectieve handhaving in internationale rechtssystemen.
De Mythe van Evenredigheid
Evenredigheid—een juridische term, doordrenkt van intentie maar zonder echte betekenis—wordt de sluier over handelingen die onder de loep zouden moeten liggen. De brute eenvoud ligt in deze vraag: Wie bepaalt het evenwicht tussen schade en voordeel? Het antwoord is duidelijk: degenen die de macht in handen hebben. Net als LeMay’s beruchte bombardementen ooit rechtvaardiging vonden in depopulatie voor militair gewin, herhalen de conflicten van vandaag dezelfde misleidende redenering. Burgerslachtoffers zijn voetnoten, louter statistieken tegen hypothetische strategische voordelen.
Benjamin Netanyahu: Lopen door Ontsnappingsroutes
Neem bijvoorbeeld het schrijnende geval van Benjamin Netanyahu. Ondanks een arrestatiebevel van het ICC dat boven zijn hoofd hangt, beweegt Netanyahu zich vrij, beschermd door allianties die sterker zijn dan de dunne sluier van internationale wettelijkheid. Het voortdurende bloedbad in Gaza, vermomd onder orders, tart het wereldwijde geweten. Hier ligt het snijpunt van diplomatieke immuniteit en morele verantwoordelijkheid, waar de laatste blijft een half verteld verhaal, onzichtbaar in het zand geschreven en weggevaagd met elke vergeefse poging om macht ter verantwoording te roepen.
De Eeuwige Catch
De term ‘catch-22’ van Joseph Heller klinkt angstaanjagend waar binnen het weefsel van oorlog. De spookachtige echo van verleden strategieën, zoals tapijtbombardementen die burgerlevens claimden onder zwakke voorwendselen, illustreert een voortdurende cyclus. Oorlogsmisdaden lossen op wanneer ze worden begaan door degenen met macht; het verleden wordt de vluchtige muze voor documentaires en reflectie, in plaats van context voor verantwoordelijkheid.
De Illusie van Gelijkheid voor de Wet
Uiteindelijk wordt de veronderstelde gelijkheid van de wet verstikt door de schaduw van macht. Met facilitators zoals Blair, LeMay en Netanyahu die ongedeerd over het dunne ijs van moraliteit schaatsen, moet men zich afvragen of echte gerechtigheid bestaat of dat het zich bevindt, eeuwig dromend buiten het bereik van degenen die het het meest verdienen. Totdat de mechanismen die echte vervolging, vrij van geopolitieke invloed, mogelijk maken, operationeel zijn, blijft de illusie bestaan; het verhaal blijft zijn constante beat behouden—macht is de onmiskenbare auteur van de wet.
De discussie over oorlogsmisdaden herinnert ons aan de kwetsbaarheid van ons wereldwijde systeem, waar machtsliefhebbers het canvas van gerechtigheid beschilderen met tinten die hun visie weerspiegelen, in plaats van het gebalanceerde spectrum dat het zou moeten vertegenwoordigen.
